حقوق شهری، مجموعه قوانین، قواعد و مقرراتی است که روابط شهروندان با ادارات شهر و نهادهای ذی مدخل در امر محلی و شهری را تنظیم نموده و حقوق و تکالیف ناظر بر شوراها، شهرداری‌ها و سایر ادارات شهری را تبیین می‌کند.
موضوعات حقوق شهری بسیار متنوع است که از آن جمله می‌توان به موضوع مدیریت شهری، اموال و مالکیت شهرداری، تملک اموال و اراضی مورد نیاز شهر، تخلفات ساختمانی و جرائم آن، زمین شهری، محیط زیست شهری، ترافیک، حمل‌ونقل، ایمنی شهر، قوانین مربوط به معماری، شهرسازی و نماهای شهری، کمیسیون‌های تخصصی همچون ماده 100، 77 و بند 20 ماده 55 قانون شهرداری اشاره کرد.

قانون، اولین منبع حقوق شهری است. این واژه در دو معنای عام و خاص بکار می‌رود در معنای خاص صرفاً شامل مصوبات مجلس شورای اسلامی است که با تائید شورای نگهبان رسیده است و اجرای آن برای کلیه اشخاص مشمول قانون الزامی است. قانون در معنای عام شامل مصوبات، بخشنامه‌ها و دستورالعمل‌هایی است که در راستای اجرای قوانین پیش‌گفنه تهیه و تدوین یافته است.
رویه قضایی منبع دیگر حقوق شهری است که مانند قانون در دو معنا بکار می‌رود. در معنای عام، وحدت‌نظر کامل یا نسبی دادرسان محاکم در خصوص مضوعی واحد است که بدون وجود الزام قانونی از نظر واحد تبعیت می‌کنند و در معنای خاص روش یکسان محاکم و شعب دیوان عالی کشور و دیوان عدالت اداری در خصوص موضوع واحد است.
عرف (قاعده‌ای که در میان همه مردم یا گروهی از مردم رواج یافته) و دکترین (یعنی نظرات علماء حقوق) نیز جزء منابع ارشادی حقوق شهری محسوب می‌شود.